miércoles, 10 de febrero de 2010

Jorge Bucay parla sobre l'amor. Impressionant.

Para construir una relación íntima, no alcanza con el amor, hace falta además la atracción y la confianza, hace falta además del amor que yo sienta que hay algo en ti que me atrae, que me fascina, que me gusta, que me mueve, que me lleva a pensarte. Hace falta, que confíe en ti.
La confianza en una relación implica tal grado de confianza en el otro que yo no contemplo la posibilidad de mentirte.
Habrá que darse cuenta que el amor, la atracción, la confianza son cosas que suceden o no suceden y cuando no suceden la relación puede ser buena, pero no será íntima y si no es íntima, no será transcendente. Puedo hacer cosas para impedirme a mí mismo amarte pero no puedo hacerlo por decisión, no puedo confiar por decisión, no puedo sentirme atraído por decisión, ni por gratitud ni por historia, es algo simplemente que sucede o no sucede, algo que permanece o ha dejado de pasar y de nada sirve querer permanecer en el tiempo con lo que ya no está y de nada sirve creer que el sacrificio puede hacer que dure más allá de su tiempo, si me sacrifico me mutilo, si cancelo mi vida por ti podré conseguir tu lástima, tu desprecio, tu consideración, quizás tu gratitud, pero jamás podré conseguir que me quieras, porque eso, eso, ni siquiera depende de ti, de hacer de nuestras vidas algo que valga la pena vivir. Me parece que a veces olvidamos lo que quiere decir esa frase, repetimos todo el tiempo "vale la pena esto, no vale la pena aquello" no nos damos cuenta de que estamos hablando de valer la pena, vale penar por aquellas cosas que amamos, vale penar por aquellas cosas que nos importan, vale penar por aquellas relaciones que generan encuentros comprometidos y transcienden en el tiempo.

Jorge Bucay

Les casualitats no existeixen

Cullera, 29 de Gener de 2010.

Sempre he pensat que les casualitats no existeixen.
Durant la meua vida he viscut el necessari per a deduir que tot ocorre per alguna raó. Res ocorre per casualitat. Tot el que m’ha passat, és per alguna cosa, alguna lliçó que necessitava aprendre, encara que les coses en la distancia es veuen amb més amplitud. Ara ho entenc.
Supose que això ens ocorre a tots, però en la mà de cadascú està el poder de aprendre les lliçons de la vida.
Encara em queden tantes coses per aprendre que de vegades em fa por el dolor que eixe necessari aprenentatge implica.
Cada obstacle de la vida m’ha fet conseguir un altre estat de consciència de la realitat; encara que la autèntica realitat no seré mai capaç de vore-la.
Recorde el mite de “la caverna” de Plató i pense que les coses que veiem no són com realment,son, sino que les interpretem segons els nostres prejudicis, les nostres pors i les nostres limitacions (limitacions que ens imposem nosaltres mateixos).
Cada “crisi” que he tingut m’ha fet créixer i cada vegada soc millor persona, encara que em queda molt de camí davant. Sóc un etern aprenent de les coses de la vida; un cec amb una bena als ulls dins d’una habitació a fosques plena de mobles.
Señor dame serenidad para aceptar las cosas que no puedo cambiar,
Valor para cambiar las cosas que sí puedo,
Y sabiduría para distinguir la diferencia.
(Sant Francesc d’Assís)
Així i tot confie en que la vida em donarà el que necessite aprendre, i espere tindre la capacitat necessària per a poder acceptar el desafiament i que el desalé no m’ature en el viatge.
Seguid luchando soldados
Que estoy herido, no muerto
Que cuando pare la sangre, cuando recobre el aliento,
He de volver a mi puesto.
(Esta no recorde que quí és)